Ensayo de un crimen - 1955 (The Criminal Life of Archibaldo de la Cruz - Archibaldo De La Cruz'un Suçlu Yaşamı)

KÜNYE 
Yönetmen: Luis Buñuel 
Senaryo: Luis Buñuel, Eduardo Ugarte, Rodolfo Usigli
Oyuncular: Ernesto Alonso 
Ülke: Meksika
Yıl: 1955 
Süre: 89 dakika 

Puan:    @IMDb

İstediklerine bir türlü sahip olamayan acınası burjuvanın trajikomik hikayesi.

Archibaldo de la Cruz (Alonso), şımarık ve katlanılması zor bir çocuktur. Ailesinin zenginliği sayesinde her istediğine kavuştuğundan, söz dinlemez biri olup çıkmıştır. Bir akşam, annesi babası ile dışarı çıkmadan önce, Archibaldo huzursuzluk yaratmasın diye ona bir müzik kutusu verir ve kutunun sihirli olduğunu söyler. Anne ayrılınca, bakıcıya annenin yalanını sürdürmek kalır ve Archibaldo'ya bir hikaye anlatır. Buna göre müzik kutusu açılıp, bir hedef düşünüldüğü vakit, o kişi ölmektedir. Archibaldo kutuyu hemen dener ve bakıcısını geçirir içinden. Tam da o an, dışarıda süregelen çatışmadan bir kör kurşun camdan içeri girer, bakıcıyı öldürür. Yere düştğünde bacakları açılır. Archibaldo bu yeni güç ve yeni yeni hissetmeye başladığı ve henüz anlamlandıramadığı cinsel çekim karşısında gözlerini bakıcısının vücudundan ayıramaz. Duyduğu bu erotik heyecanı cinayetle karıştırır ve yeniden hissedebilmek için tekrar tekrar girişimlerde bulunur.

Usigli'nin romanından uyarlama bu yapım, Buñuel'in en iyi yapımı değil maalesef. Hikaye bir yerden sonra, sürekli bir deneme ve becerememe sekanslarına dönüşüyor. Buna Buñuel'in henüz tam oturmamış rüyayı andırır çekimler de eklenmemiş olunca, film, yönetmenin görece zayıf işlerinden biri olarak kalıyor.

Yıllar sonra kaybettiği müzik kutusuna yeniden kavuşan Archibaldo, yine büyük tutkusunun, bu durumda takıntısının kurbanı olur. Beraber olmak için evine gittiği kadını öldürmek istemesi, belki de beraberliğin bildiği tek yolunun o olmasından kaynaklanmaktadır. Çocukken bakıcısını ol halde görmesi, kendisinde aşamadığı -ancak müzik kutusunu tekrar bulana kadar bastırabildiği- bir fantazi, tuhaf bir fetiş oluşturmuş; başka türlü tatmin olamamaktadır. Öyle ki hıncını cansız mankenlerden çıkartıyor.

İşlemediği tüm bu suçları itiraf etmesi, aslında toplum olarak ne kadar büyük bir ikiyüzlülük içinde yaşadığımızın da bir göstergesi. Archibaldo, kendisini tüm o kadınların hayatında etkili bir figür olarak, tüm o hayatlarda değişmez bir element olarak görüyor. Bunların da ötesinde, -çocukluğundan gelen bir alışkanlık olarak- sadece istemesinin, çoğu şeyin olmasına yeteceğini düşünüyor. Pek çok kişi gibi o da kendini diğerlerinden önemli sayıyor. 

Buñuel'e göre öyle değil.