Yönetmen: David Cronenberg
Senaryo: J.G. Ballard, David Cronenberg
Oyuncular: James Spader, Deborah Kara Unger, Holly Hunter, Elias Koteas, Rosanna Arquette
Ülke: Amerika
Yıl: 1996
Süre: 100 dakika
Puan:
@IMDbHep kaza geçirmiş bir araba kullanmak istemişimdir.
Ballard'ın aynı adlı romanından uyarlama bu film, modern dünyada teknolojinin tutsağı olan insanoğlunun bir hicvi. Ahlaksız bir taşlama. Ancak uç sahnelere gösterilen özen filmin geneline gösterilmeyince, ortaya pek de tatmin edici bir sonuç çıkmıyor; hele ki filmin en akılda kalıcı sahnesinin afişteki sahne olduğunu da düşünürsek.
James (Spader) ve Catherine (Unger) hayatları monotonlaşmış bir çifttir. James'in geçirdiği bir kaza onları yakınlaştırır, bu ölüm tecrübesi varlıklarından haberdar dahi olmadıkları hislerini uyandırır. Bundan sonrası James, Catherine, Helen (Hunter) ve kaza fetişisti Vaughan (Koteas) arasında bir yeniden uyanış ayini şeklinde devam edecektir.
James ve Vaughan'ın ilişkisine büyük yer ayrılan filmde, James'i bu dostluğa iten içgüdünün ne olduğu pek açık değil. Kazadan geri dönmesi yeter bir sebep gibi görünse de, film içinde motivasyon eksikliği çok göze batıyor. Ancak bu ikilinin bizzat içinde olduğu "ünlü kazaları canlandırma geceleri" görülmeye değer. Fakat yine, bu insanların zaten kıyısından dönmüş olduğu ölüme bu kadar yaklaşmak istemesinin sebebini pek anlayamıyoruz -her ne kadar insanların ünlü kazaları (veya tekrarlarını) görmek isteyeceklerini anlayabilsek de.
Ballard'ın romanı da, Cronenberg'in filmi de muhafazar kesim tarafından oldukça fazla eleştiriler almış eserler. Sebebini anlamak elbette güç değil, fakat burada kaçırılan nokta bu eserlerin vermek istediği mesaj -teknoloji köleliği. İnsan parçalarına bulanmış metal parçaları. Metal yığınlarını seven insanlar...
Cronenberg fiziksel deformasyonlara takıntılı ve bunları da sunmakta iyi bir yönetmen, filmde de yine ustalığını -özellikle kaza sahnelerinde- çok iyi yansıtıyor. Bu duruma o kadar özen gösterip emek harcamış ki, bu durum romanın özünü yakalamasına engel olmuş; türlü fantezilerini gerçekleştirmek için bir araya gelen bir garip insan topluluğu ve başlarından geçenler temalı bir film ortaya çıkmış. Ballard romanında tüketim toplumunu ve bu çılgınlığı yerden yere vururken, film bu mesajı büyük farkla ıskalamış.
Kullanılan mavi tonları istenen kasveti ve iç sıkıntısını vermekte çok başarılı, sinematograf Peter Suschitzky özel tebrikleri hakediyor bu konuda. Bazı sahneler var ki film olamayacak kadar gerçek, bazıları da sadece film olmasına rağmen bakılamayacak derecede rahatsız edici. Özellikle afişe de konu olan sahne, Gabrielle (Arquette) ile James arasında geçen, uzun süre akıllardan çıkacak gibi değil.
Kaza sahneleri görülmeye değer olan Crash, cesur, şok edici ve gürültülü bir film. Ancak Cronenberg'in en iyilerinden değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder